راه کارهای مناسب توانمندسازی اساتید پزشکی در حوزه آموزش از نظر اعضای هیأت علمی دانشکده پزشکی مشهد

مقدمه: فهم فرایند توانمندسازی و افزایش ظرفیت دانشگاه ها برای ایجاد جوی توانمند، از عوامل مؤثر بر عملکرد آموزش است و شناسایی راه کارها و عوامل تأثیرگذار بر توانمندی اعضای هیأت علمی را ضروری می نماید. پژوهش حاضر با هدف شناسایی و تعیین مناسب ترین راه کارهای توانمندسازی آموزشی اساتید پزشکی از نظر اعضای هیات علمی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد. روش ها: این مطالعه ی توصیفی مقطعی در سال 1391 در دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد. ابتدا با بررسی مستندات و متون و سپس نظر صاحب نظران، فهرست راه کارهای مناسب توانمندسازی استادان استخراج شد، سپس براساس فهرست، پرسشنامه ی محقق ساخته آماده و پس از تعیین روایی محتوای و پایایی با استفاده از روش بازآزمایی (با ضریب همبستگی87/0) در اختیار 96 نفر از اعضای هیأت علمی دانشکده پزشکی (20 نفر عضو هیأت علمی پایه، 76 نفر عضو هیأت علمی بالینی) که به روش نمونه گیری تصادفی–طبقه ای انتخاب شده بودند، قرار گرفت. برای هر کدام از راه کارها سه گزینه مناسب(3)، تا حدودی مناسب (2) نامناسب(1) قرار داده شد. داده ها با شاخص های آمار توصیفی وآمار استنباطی (من ویتنی و کروسکال-والیس) مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. نتایج: راه کارهای کارگاه آموزشی، مشاهده بهترین عملکرد، دوره های کوتاه مدت آموزشی و فلوشیپ به ترتیب با میانگین 33/2، 42/2، 51/2، 59/2 مناسب ترین راه کارها و نظارت بر عملکرد اساتید، راه کاری نامناسب شناخته شد. نتایج نشان می دهد که راه کارهای کارگاه، دوره های کوتاه مدت آموزشی و فلوشیپ با سن اعضای هیأت علمی ارتباط دارند (05/0>p). بین راه کار مشاهده ی بهترین عملکرد با سن اساتید و همچنین بین مناسب ترین راه کارهای توانمندسازی آموزشی با سایر ویژگی های فردی اعضای هیأت علمی(جنس، نوع هیأت علمی، رتبه علمی، مدرک تحصیلی، نوع استخدام و سابقه کار) ارتباط معناداری مشاهده نشد (05/0